Dwukrotnie błędnie podano tam rok zakończenia zawodowej służby wojskowej i ubycia Zmarłego do rezerwy, podając rok 1994, a później rok 1990. Zmarły do szkoły oficerskiej wstąpił w 1962 roku, a nie jak podano w roku 1961. Natomiast prymusem Oficerskiej Szkoły Wojsk Pancernych w Poznaniu, którą ukończył w 1965 roku był ppor. Ryniak. Zatem trudno powiedzieć, co miał na myśli autor pisząc, że Zmarły ukończył tę uczelnię z wyróżnieniem. Dalej, autor wymienił z nazwy tylko jedną szkołę i to posiadającą status państwowej szkoły niepublicznej istniejącą do 2008 roku, pomijając zupełnie fakt zatrudnienia również na stanowisku nauczyciela przez 27 lat w poznańskim Zespole Szkół Handlowych. Pominięto informację, że Zmarły był także absolwentem Wojskowej Akademii Politycznej im. Feliksa Dzierżyńskiego z 1973 roku pełniącym służbę wojskową jako oficer polityczny (notabene, próżno szukać absolwentki tej uczelni na kieszeni marynarki munduru noszonego za życia przez Zmarłego, gdyż powszechnie wiadomym jest, że wielu oficerów służących w czasach PRL po 1989 roku po prostu wstydzi się i nie nosi na mundurze tej absolwentki lub co gorsza absolwentek akademii wojskowych byłego ZSRR), a wśród wielu ważnych i odpowiedzialnych funkcji pełnionych w wojsku niewymienionych z nazwy przez autora opublikowanej informacji należy tytułem jej uzupełnienia wymienić w naszej ocenie jako najważniejsze w karierze wojskowej Zmarłego stanowiska i funkcje pełnione w aparacie partyjnym PZPR: I sekretarza Komitetu Zakładowego PZPR w JW 1648 oraz pełnione w okresie 1981-1984 funkcje: I sekretarza Komitetu Miejskiego PZPR w Gorzowie Wielkopolskim, członka Egzekutywy KW PZPR czy też mocą uchwały IX Nadzwyczajnego Zjazdu PZPR funkcję członka Centralnej Komisji Kontroli Partyjnej. Zmarły sam o sobie pisał w sierpniu 2016 roku w liście adresowanym do jednego z hierarchów Kościoła, że po wyborze w maju 1981 roku na funkcję I sekretarza KM PZPR, zdaniem Zmarłego ''z inicjatywy Solidarności czterech największych zakładów pracy w Gorzowie Wielkopolskim (...). Jeszcze przed stanem wojennym dla władz, policji i wojska stałem się osobą persona non grata'' (kliknij tutaj ), czemu przeczą nie tylko w naszej ocenie realia tamtego okresu, ale przede wszystkim aktywna działalność partyjna Zmarłego oraz otrzymany jesienią 1981 roku decyzją przełożonych awans do stopnia podpułkownika. Jak widać z treści powyższego listu, Zmarły oficjalnie zapraszał do swojej partyjnej siedziby przedstawicieli gorzowskiej Solidarności, a po wprowadzeniu stanu wojennego częstotliwość tych wizyt uległa nawet z inicjatywy Zmarłego zwiększeniu. Trudno zrozumieć, jakich przedstawicieli zdelegalizowanej w stanie wojennym Solidarności miał na myśli Zmarły. Tych co byli internowani, czy tych co się ukrywali? Co więcej, Zmarły 21 lutego 1983 roku jako I sekretarz KM PZPR na potrzeby Komitetu Centralnego PZPR podpisał prezentowane obok oświadczenie zawierające jego dodatkową odręczną adnotację: ''W aparacie partyjnym pracuję od 1967 r.'', co można by rzec w ocenie Zmarłego było wówczas uważane za powód do szczególnej dumy i nobilitacji. Ponadto, pomimo braku urlopowania przez przełożonych w wojsku na kolejną kadencję Zmarły wystartował w 1984 roku bez powodzenia w wyborach na stanowisko I sekretarza Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Gorzowie Wielkopolskim, a w opracowanym przez Zmarłego biogramie opublikowanym w 2017 roku w "Encyklopedii OSOBISTOŚCI Rzeczypospolitej Polskiej" można przeczytać: "od 1984 społecznie zaangażowany w działalność Związku Oficerów Rezerwy RP im. Marszałka J. Piłsudskiego (w latach 1939-1989 działającego nielegalnie, reaktywowany w 1991 roku w Poznaniu, za swoje poglądy polityczne represjonowany w ostatnich latach PRL - wyrok 4,5 roku więzienia w 1984, w 2017 uznany przez IPN jako osoba represjonowana)", o czym nie ma ani słowa w opublikowanej informacji, o której jest mowa na wstępie. Czyżby jej autor reprezentujący ZOR RP nie znał postawy, zaangażowania i sukcesów osiąganych przez Zmarłego, będącego w czasie służby wojskowej pełnionej w latach 1962-1988 oficerem politycznym i prominentnym funkcjonariuszem partyjnym PZPR, ujętym przez IPN w katalogu funkcjonariuszy partyjnych i państwowych PRL (kliknij tutaj ), czy też celowo je pominął, podobnie jak Zmarły w swoim autorskim biogramie? Trudno zatem powiedzieć, jakie poglądy polityczne Zmarły miał na myśli pisząc swój biogram, za które jak napisał został w 1984 skazany na karę więzienia, z jakiego paragrafu i gdzie odbywał zasądzoną karę, pełniąc przecież cały czas służbę wojskową bez orzeczenia obligatoryjnej w takiej sytuacji kary dodatkowej degradacji czy obniżenia stopnia wojskowego. Natomiast wiadomym jest, że Zmarły przewodnicząc posiedzeniu Egzekutywy KM PZPR 27 sierpnia 1982 roku, w odniesieniu do krzyży wieszanych w szkołach, w dyskusji prowadzonej po wystąpieniu wicekuratora oświaty przypomniał zebranym stanowisko partii ujęte w protokole słowami: ''Dyrektorzy, którzy w okresie wakacji nie potrafili znieść tych krzyży, nie będą dyrektorami'' (kliknij tutaj ). Natomiast podsumowując posiedzenie Egzekutywy KM PZPR w dniu 6 września 1982 poświęconej masowym protestom w Gorzowie 31 sierpnia 1982 roku, wobec komunikatu ks. bp. Wilhelma Pluty dotyczączego tych protestów powiedział: ''jest praktycznie w całości wypaczony, nie służy porozumieniu, a jedynie podgrzewa niesłusznie atmosferę wśród społeczeństwa'' i dalej na zakończenie prowadzonej dyskusji wymienił jako ostatni swój postulat: "musimy podjąć ostrą walkę z naszym przeciwnikiem" oraz był wnioskodawcą punktu nr 5 podjętej uchwały kierowanego pod adresem zespołu radnych PZPR, aby na najbliższej sesji Miejskiej Rady Narodowej zgłosili i poparli "wniosek o odwołanie z szeregów radnych tych wszystkich, których postawa polityczna zaprezentowana 31 sierpnia br. budzi zasadnicze zastrzeżenie i pozostaje w sprzeczności z ideą porozumienia narodowego" (kliknij tutaj ). Faktem jest także, że Zmarły wstąpił do ZOR RP wypełniając dopiero 20 grudnia 1992 roku stosowną Deklarację członkowską, nie wspominając w niej słowem o swojej działalności w latach 1984-1991 w sobie tylko znanych tajnych, działających w podziemiu strukturach ZOR RP. Ponadto prezes IPN w wydanej 27 lutego 2017 roku decyzji na wniosek Zmarłego starającego się przed Urzędem do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych na mocy ustawy z 2015 roku o status osoby represjonowanej z powodów politycznych przedstawił informacje uzyskane na podstawie kwerendy archiwum IPN dotyczącej osoby wnioskodawcy, pisząc o fakcie pozyskania, zarejestrowania i z powodu wstąpienia do partii zdjęcia w dniu 13 października 1962 roku Zmarłego z ewidencji jako zarejestrowanego 18 sierpnia 1962 roku tajnego współpracownika Służby Bezpieczeństwa o ps. "Andrzej", którego akta liczące 128 kart zostały przekazane do archiwum i ostatecznie zniszczone 15 grudnia 1972 roku (kliknij tutaj ). Nie znany jest nam jakikolwiek komentarz Zmarłego do prezentowanego fragmentu tej decyzji i jak tłumaczył on przedstawiony w niej fakt figurowania w zasobach archiwalnych IPN? Z tego co nam wiadomo Zmarły nie odwołał się od tej decyzji jako całości, ani do prezentowanego fragmentu. Oczywistym błędem i nieprawdą jest podawanie przez Zmarłego cytowanej wyżej informacji "w 2017 uznany przez IPN jako osoba represjonowana", gdyż status osoby represjonowanej z powodów politycznych mógł w 2017 roku potwierdzić, w drodze decyzji administracyjnej, tylko Szef Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych i jeśli taka pozytywna decyzja na wniosek Zmarłego została jednak wydana, to wobec przedstawionych wyżej udokumentowanych faktów, które Urzędowi powinny być bez zbytniego trudu znane, jest ona nie tylko w naszej jako stowarzyszenie ocenie niezrozumiała, ale co ważniejsze krzywdząca dla innych osób, które takowy status posiadają i została im nadana odznaka honorowa, o której jest mowa w art. 6 ustawy z dnia 20 marca 2015 r. o działaczach opozycji antykomunistycznej i osobach represjonowanych z powodów politycznych. Znane są również przypadki, że Zmarły ostatnimi czasy publicznie uważał się, jak chociażby podczas tegorocznych obchodów Narodowego Dnia Pamięci Żołnierzy Wyklętych w Warszawie za wręcz uczestnika antykomunistycznego podziemia na równi z obecnymi na uroczystości Prawdziwymi Bohaterami. Z posiadanej wiedzy pośród odznaczeń państwowych Zmarły do 2005 roku odznaczony był otrzymanym w 1978 roku Srebrnym Krzyżem Zasługi. Na temat posiadanych przez Zmarłego odznaczeń resortowych oraz nadawanych przez inne stowarzyszenia i osoby prywatne, jak chociażby Orderu Św. Stanisława, nie chcemy i jako stowarzyszenie nie będziemy zajmować stanowiska. Autor wymieniając piastowane urzędy przez osoby, których Zmarły cieszył się ogromnym zaufaniem i szacunkiem, jak rozumiemy aż do chwili swojej śmierci, nie wspomniał których ambasadorów, wojewodów czy marszałków miał na myśli, czy tych piastujących obecnie te urzędy, a może jeszcze tych z okresu PRL? Jako stowarzyszenie zamierzamy wystąpić z zapytaniem do osób wymienionych tam z imienia i nazwiska, czy swoje ogromne zaufanie i szacunek do osoby Zmarłego, o którym pisze autor informacji opierali i nadal podtrzymują to stanowisko w oparciu o informacje uzyskane tylko od Zmarłego i zbieżne z opublikowaną informacją, o której mowa na wstępie, czy też znane były tym osobom również informacje oparte na dokumentach źródłowych, o których jest mowa chociażby tutaj lub innych, ale nie mających w ich ocenie wpływu na opisany przez autora stosunek do osoby Zmarłego? I na zakończenie jako stowarzyszenie stawiamy pytanie, na podstawie czyjej decyzji o. Eustachy Rakoczy, Paulin z Jasnej Góry jest kapelanem ZOR RP, o czym jest mowa w informacji o której była mowa na wstępie? Czy jest na to jakiś dokument?